Adelka ma cztery lata, lubi rysować i marzy o tym, żeby mieć kotka - takiego naprawdę jej, białego, puszystego, wyjątkowego. Rodzice obiecują o tym pomyśleć, gdy dziewczynka nieco podrośnie. Adelka czeka więc cierpliwie i nie przestaje rysować sowjego wymarzonego kota. Tymczasem w domu pojawia się niespodziewany gość. Szary, niepozorny i zupełnie niewymarzony. Ale czy na pewno? Opowieść o tym, na czym polega prawdziwa wyjątkowość. I o tym, że czasami warto dać szansę, czemuś, co na pierwszy rzut oka nie wygląda tak, jak się wymarzyło.

Adelka jest chora i to wcale nie jest przyjemne. W dodatku mama ma dużo pracy. Adelce wcale się to nie podoba. Dorośli mają lepiej - Adelka jest tego pewna. I o co mamie chodzi z tą całą empatią (czy jakoś tak)? Czy to jakieś nowe okropne lekarstwo? Opowieść o tym, że każdemu przydaje się trochę empatii. I dorosłym, i dzieciom. A także o tym, że czasami trudno być dzieckiem. Dorosłym również.

Adelka ma wreszcie rower, okazuje się jednak, że wcale nie jest jej łatwo nauczyć się jeździć. Wiązanie sznurowadeł też nie jest proste, a nauka czytania idzie okropnie wolno, choć Adelka tak bardzo chciałaby już umieć czytać. Rodzice mówią, że trzeba wytrwałości, czasu i ćwiczeń. Ale ile można próbować, gdy nic nie wychodzi.Opowieść o wytrwałości i poczuciu własnej wartości. I o tym, że czasami mała porażka jest tak naprawdę dużą wygraną.